De heenreis viel mee. In het vliegtuig (een 747 van Northwest Airlines) had ik lekker veel ruimte. De stoel naast me was namelijk leeg. Wel jammer dat ik daardoor tijdens de 6 uur durende vlucht dus niet zoveel te praten had (maar ja, da's alleen reizen he). Het uitzicht uit het raam maakte echter veel goed. Wel shit dat ik daar geen foto's van heb gemaakt.
De aankomst op JFK airport viel mee. Ik had lekker snel m'n koffer te pakken (erg handig, zo'n kanarie-gele). Verder gelukkig ook geen geklooi met de douane. Vooraf met die formulieren denk je toch even van ... hmm, wat 'n officieel gedoe.... Maar goed, zo'n 90 dagen toeristenvisum is verder in een oogwenk geregeld. Wat een boel verschillende mensen trouwens. 't Lijkt wel of de hele wereld op het vliegveld vertegenwoordigd is. Europeanen, Afrikanen, Hindoes, Indiaanse mensen en Amerikanen natuurlijk. 't Is een mooie mix. Wel allemaal korte mensen zeg.... of ben ik als Hollander nu zo lang?
Dan de taxirit naar het hotel (die was makkelijk op het vliegveld te regelen overigens). Sjonge wat een scheuren zeg! Onze Colombiaanse taxichauffeur trakteerde ons op een (wel heel erg) pittig ritje. De bus rammelde nogal (vooral bij elke bocht rechtsaf), geen wonder met zo'n rijstijl. De bank achterin had gelukkig ook gordels, normaal gebruik ik die achterin niet, maar na een eerste bijna-aanrijding heb ik hem toch maar eens omgedaan. Na een invoegactie op de highway moest onze vriend namelijk vol in de remmen voor een rij stilstaande auto's. Tijdens het slippen van de het busje denk je dan op een gegeven moment: "wacht even, dit gaat hij niet halen". Totdat de auto voor ons dat gelukkig ook in de gaten had en nog gauw even een paar meter vooruit en opzij reed om verdere blikschade en een whiplash te voorkomen. In hartje Manhattan konden we met z'n allen nog een keertje van het gevoel van een driftende taxi-bus genieten omdat een auto voor ons wel zo netjes was om voor het rode stoplicht te stoppen, bijna-aanrijding nummer 2 dus...
Verder heb ik de ogen uitgekeken. Wat een boel beton zeg! De wegen lopen op en over elkaar (tussen alle bomen door). Jammer genoeg heb ik nog geen foto's genomen (tijdens de rit keek ik liever over de schouder van de chauffeur mee om zijn rijstijl in de gaten te houden).
't Hotel is sober, maar gelukkig is er wel een airco. Buiten is het namelijk zo'n graadje of 32 (en het is echt Nederlands warm, dus ook erg vochtig en benauwd), pfffff. Ik heb al een Nederlandse reisgenoot ontmoet (Arnoud) die ook de East Coast ging doen. M'n roommate in het hotel is echter een Engelsman: Andy uit Birmingham. Hij ging dit jaar voor de tweede keer met American Adventures mee. De vorige reis beviel hem blijkbaar goed. Ik ben benieuwd wat het dit jaar wordt. Andy doet wel een andere tour (Cross Country van oost naar west). 's Avonds ben ik nog even in New York met hem naar een Ierse Pub geweest voor zover de jet lag dat nog toeliet. Al met al in totaal zo'n uurtje of 20 opgeweest. Niet slecht voor een eerste dag.